Torba, która nie przeżyje wieków – i całe szczęście

Pierwszy raz zobaczyłem ją na targu – zwykła reklamówka, biała, trochę matowa, w dotyku miękka, jakby już wiedziała, że nie będzie żyła wiecznie. „To bio” – powiedziała sprzedawczyni, a ja się uśmiechnąłem, bo przecież zwykle reklamówka to coś, co znika w szufladzie i wraca po latach, kiedy sprzątasz kuchnię. Tym razem miało być inaczej.

I wiecie co? To naprawdę działa. Torba po kilku tygodniach zaczęła się rozpadać, nie w rękach, spokojnie, tylko tam, gdzie trafiła – w kompostowniku. Ehrlich gesagt… poczułem ulgę. Że przynajmniej jedna rzecz mniej zostanie po mnie na tej planecie przez setki lat. Bo serio, kto z nas nie czuje się czasem winny, patrząc na góry plastiku po zakupach?

Mal unter uns – plastik to genialny wynalazek. Bez niego nie byłoby tylu rzeczy: butelek, zabawek, komputerów, nawet moich okularów. Ale jednocześnie to największa pułapka, bo nagle okazuje się, że każde opakowanie żyje dłużej niż my sami. A bio? Bio jest inne. Rozpada się, znika, wraca do ziemi. Jak liść z drzewa. I w tym właśnie cała magia.

Czasem trafiam w dziwne miejsca w internecie. Ostatnio, przeglądając https://icp-si.eu/pl-pl/, wpadłem na rozmowy o tym, jak technologie zmieniają nasze codzienne nawyki. I od razu przyszła mi myśl: no przecież z plastikami jest dokładnie tak. Jeszcze wczoraj śmialiśmy się z papierowych słomek, a dziś coraz częściej sięgamy po coś, co nie przetrwa wieków. I dobrze!

Wer schon mal próbował wyrzucić stare pudła po przeprowadzce, ten wie, jak szybko zbiera się śmieci. A teraz wyobraźcie sobie, że połowa z tego po prostu znika, bo się rozkłada. Trochę jak cud, trochę jak zwykła chemia. Może dlatego tak lubię tę wizję – że nasze wnuki nie będą znajdować po nas plastikowych pamiątek w ziemi. Wystarczy, że zostawimy im książki, zdjęcia i, daj Boże, trochę dobrych wspomnień. Plastik niech znika.